Back in school...Life in Cusco, Peru!

Het is alweer een aantal weken geleden dat ik afscheid nam van Pieter en dat mijn avontuur begon. Wat heb ik hier lang naar uit gekeken en wat voel ik me goed na een dipje van een paar dagen.
Alleen verder reizen, maandags 27 januari kennis maken met mijn familie en dan meteen 8 uur Spaans. Dan bedoel ik ook echt Spaans. Praten, schrijven, luisteren, begrijpen, onthouden enzovoort. Wonen bij een familie die nog geen 2 woorden Engels spreekt. Wow wat een indrukken allemaal. Behoorlijk heftig en vermoeiend, maar ook ben ik super nieuwsgierig en exited!

De eerste week heb ik 40 uur Spaans. Het is overweldigend en veel te veel. Ik ben ’s avonds vaak te moe om nog veel met de familie te praten, maar mijn Spaans gaat met sprongen vooruit!
Van niks, nakkes, nada…kan ik al bijna een gesprekje voeren aan het einde van de week.
In de ochtend heb ik les in de klas, een klein hok, met een raam. Zoals bijna nergens in Peru, ook hier geen verwarming. Daar zit ik dan met 3 lagen kleding aan en ik ben niet eens een koukleum. Mijn handen omvatten mijn hete kop cocathee, wanneer ik niet schrijf. Ik heb aangegeven dat ik een groepsles wil. Aangezien er niet veel andere studenten zijn op dit moment en de studenten die er zijn niet hetzelfde niveau hebben, zit ik daar dan alleen met mijn lerares/leraar. Privéles dat maakt het nog intensiever. De aandacht gaat namelijk alleen naar mij.
Mijn familie woont 10 minuten lopen vanaf de school. Elke dag loop ik door dezelfde steegjes. Waarbij ik alle honden moet omzeilen die in die steegjes hun huis bewaken. Voor 1 hond ben ik gewaarschuwd, die is zo vals dat je beter een blokje om kan lopen. Op gegroeid op de boerderij tussen de dieren, ben ik niet zo snel bang. Echter na mijn eerste encounter met deze hond, kies toch ook ik het hazenpad.
Ik woon in een huis met vier verdiepingen, moeder, vader, 2 zoons waarvan 1 autisme heeft en een dochter. Daarnaast woont er nog een Duitse vrouw en een meisje uit USA. Met de Duitse vrouw heb ik meteen een klik. Met het meisje uit Amerika loopt het echter wat anders helaas. Communicatie of samen tot een oplossing komen, komt niet voor in haar woordenboek. Dus wanneer ze zich niet eens fatsoenlijk voorstelt en meteen eist dat ik mijn kamer ruil met die van haar. (Een piepklein kamertje zonder raam) Is de stemming gezet. Ik heb echt het idee dat ik weer terug van op de middelbare school. Waar meisjes elkaar het leven zuur kunnen maken om niets. Het meisje kon het niet verkroppen dat ik niet deed wat ze wilde en besloot de sfeer in het huis te vergallen. Lekkere binnenkomer zo op dag 2 van je verblijf in een gastgezin. Ik heb enorm moeten glimlachten elke keer om dat meisje. Echter waren de moeder van het gezin en dat meisje 2 handen op 1 buik. Tegen mij werd dus niet meer gesproken. De functie van bij een gezin wonen om extra veel Spaans te leren, verviel daarmee. Met als resultaat dat zowel de Duitse vrouw als ik het huis hebben verruild voor een nieuwe familie.
In het weekend heb ik een dag besteed aan het verkennen van Cusco en het shoppen van souvenirs. Daarnaast ben ik met die Duitse vrouw en een andere gozer die we hebben leren kennen, gaan hiken in Peroy. Een dorpje in de buurt van Cusco. Het was een korte, maar pittige hike, waarbij een hoop gepuf en gehijg kwam kijken. We werden vergezeld door de hond van de familie waar die gozer bij woonde. Een gezellig clubje. Na een uur bereikte we een top, waar een offerberg stond voor moeder aarde. Het was adembenemend en dan bedoel ik niet de hoogteziekte maar het uitzicht. Elke reis zijn er maar een paar momenten die je voor eeuwig bij blijven. Momenten die je emotioneel raken op de een of andere manier. Dit was er 1 van. Zelfs de bewolking maakte het panorama van bergen van verschillende hoogte, met verschillende begroeien van loofbos tot sneeuw, extra sprookjesachtig. Het was net of ik naar een schilderij keek, het leek niet echt, maar was het wel. Ik kon het niet helemaal grijpen, of beseffen. Tegelijkertijd was ik me erg bewust van waar ik was op dat moment en wat een geweldige luxe het is dat ik daar kon staan en deze reis kan maken. Dat maakt me nu echt gelukkig, een traantje kon daarom niet uitblijven.
Terug in het huis van die familie hebben we genoten van lekker eten en goede gesprekken. Waarna we terug afzakten naar Cusco.

De 2e week bij de nieuwe familie, is me veel beter bevallen. Vader, moeder, een jongetje van 1 en zusje van vader. Met de 2 andere studenten die daar ook verbleven kon ik het een stuk beter vinden. De familie was ook erg lief en betrok me bij alle gesprekken. Elke dag zaten er andere familieleden, vrienden en kennissen aan tafel. Elke keer kreeg ik 1 kus op mijn wang, van totaal onbekende. Wat een warme manier van groeten hebben ze hier. Wat zijn ze geïnteresseerd en wat voelde ik me welkom.
Ik kan je vertellen dat ik elke dag met een glimlach op mijn gezicht naar school ging. Dan liep ik in de vroege ochtend door de straten van Cusco. Zag hoe de mensen zich klaarmaakte voor een nieuwe dag. Groette ik de straatverkopers, die ik inmiddels (her)kende, soms zelfs met een handje klap. Ik bezocht elke dag hetzelfde bakkertje om broodjes te halen. Het was net een beetje of ik er bij hoorde. Een apart en fijn gevoel. Toch gek dat dit al in zo’n korte tijd kan ontstaan.
De 2e week heb ik 6 uur per dag les gevolgd. Dat beviel me veel beter.
In de ochtend heb ik les van 2 verschillende leraren. De 1e is erg goed, de 2e wat chaotischer. Zij leren me de grammatica. Stel je voor, je krijgt grammatica uitgelegd in het Spaans, wanneer je het niet snapt. Volgt uitleg in het Engels. Om vervolgens in je hoofd te denken, wat was een noun in het Nederlands ook al weer. In de pauze spreken we Spaans met alle studenten en leraren. Rond 13 uur ga ik naar huis, om met de familie te lunchen een warme zware lunch (in de avond alleen een lichte maaltijd). 15 uur ga ik weer naar school om met de 3e leraar de stad in te gaan en musea te bezoeken, of te hiken naar Incasites. We spreken dan de hele tijd Spaans en ik stel vragen. In de musea lees ik eerst de Spaanse tekst en daarna de Engelse. Dan niet te vergeten dat ik dit alles stiekem ook nog in het Nederlands vertaal. Zou dat dan zoveel energie kosten? Ik ben zelfs zo brutaal geweest om te vragen of het mogelijk was om wat ziekenhuizen te bezoeken. Zo gezegd zo gedaan. Wat een geweldige combinatie om Spaans te leren, maar ook om de stad en omgeving te verkennen. Enkele dagen in de week zijn er speciale activiteiten in de school. Elke donderdag is er bijvoorbeeld salsales, waar ik vol overgave aan heb meegedaan. Heerlijk swingen!!! We hebben geleerd hoe we “Pisco Sour” maken. (de typische cocktail van Peru) Als klap op de vuurpijl mochten we ook de delicatesse van Peru proberen “Cuy”.
Bij jullie beter bekende als ons schattige huisdier “de cavia”. Het was een interessante gewaarwording voor mijn smaakpapillen. Die het zich het zich ook nog wel lieten smaken. Toch blijft het wat vreemd wanneer er een dier van kop tot kont, compleet met tanden, je op een bord aanstaart. Ik verwacht daarom dat het toch bij deze ene keer zal blijven.
Ik sta echt versteld van mezelf na 1,5 week in de Spaanse taal te zijn ondergedompeld kan ik dan toch echt al kleine gesprekjes voeren. Gesprekjes met de taxichauf, de verkoopster of de man bij de winkel waar ik mijn was laat doen. Ik krijg zelfs al complimenten van deze mensen. Om enthousiast van te worden.

Nu denken jullie natuurlijk allemaal, wat een brave meid, die Cynta. Elke dag braaf naar school, 5 dagen per week. Tis toch echter ook wel nodig om er af en toe een vakantiesausje over te gooien. Vandaar dat ik me geregeld in de avonden heb vermaakt met verschillende mensen in de restaurants, kroegen en clubs die Cusco rijk is. We zijn zelfs een avond met alle studenten en leraren gaan stappen. Alleen Spaans gesproken natuurlijk. Dat noem ik nog eens het nuttige met het aangename combineren. Deze avonden waren voor mij ook nog eens goedkoop, want als je op 3500 meter leeft, valt de alcohol toch een stukje zwaarder. Na 1 of 2 drankjes was iedereen al erg vrolijk.
Ook gedenkwaardig zijn mijn avondwandelingen met mijn Duitse medestudent. Het zijn die momenten waarop je het minst verwacht, waarop je de meest mooie dingen meemaakt. Tijdens 1 van de wandelingen naar huis door een steegje, stuitte we namelijk op een groepje Peruviaanse mannen in traditionele kleding met hoeden op. Allen hadden zij muziekinstrumenten in de hand. Uitgerekend toen wij langs kwamen, begonnen zij te spelen en te zingen. Het was erg mooi en aan het einde klapte wij er lustig op los. Er stonden zelfs 2 vrouwen bij met een ongelofelijk grote taart. Toen ik de volgende dag aan mijn leraar vroeg wat het kon betekenen, schudde hij zijn hoofd. Nu bleek het zo dat we waarschijnlijk op een begrafenis waren gestuit. De Peruvianen vieren het leven van de dode, vandaar dat het zo feestelijk over kwam. Ik schaamde me diep, had ik daar staan klappen op een begrafenis, hoe ongepast. Weer wat geleerd over de cultuur hier.

Het leven in Cusco beviel me wel, zelfs zo goed dat ik er nog een week Spaanse les aan vast heb geplakt. Ik heb de familie wel verruild voor een hostel, om nieuwe mensen te ontmoeten. Ondanks het slechter wordende weer (regenseizoen), kon ik nog even geen afscheid nemen. Bovendien was mijn verjaardag op komst en die kon ik niet in een of andere bus vieren.
Zondag 9 februari ben ik 28 geworden. Het is altijd bijzonder om dat in een ander land te vieren. Je moet als het ware je eigen kring van mensen om je heen verzamelen en zelf activiteiten bedenken.
Het mooie van je verjaardag vieren in het buitenland is dat er altijd wat gebeurt wat je niet verwacht.
Ik had namelijk nooit verwacht dat ik als backpacker mijn verjaardag in zoveel luxe zou vieren.
Mijn dag begon met een Spaans zingende familie (laatste dag bij de familie). Met een mooie sjaal als cadeau. Een skype gesprek met mijn familie en Pieter! Vervolgens de grootste luxe van de dag: een hete douche, na 3,5 week koud douchen.
Vervolgens heeft een stel (Amerikaanse man, Duitse vrouw) me mee genomen voor een geweldige lunch. Alpaca en Lam, met als klap op de vuurpijl een verrukkelijk chocoladedesert met kaarsje erop. Niet te vergeten de volledige staff van het restaurant die voor me zongen in het Spaans en daarna in het Engels. Werd ik daar toch bijna een beetje verlegen. Als cadeau een zeer handig Latin Spaans woorden- en zinnenboek. Alsof dat nog niet genoeg was ben ik ‘avonds gaan dineren met een man van in de 60 ook uit USA. Het bijzondere hieraan is dat hij ook zijn verjaardag vierde die dag. Na een uitgebreid diner, ben ik nog met wat andere mensen de kroeg ingedoken voor wat drankjes. Kortom een verjaardag om nooit te vergeten. Jullie ook bedankt voor alle berichtjes, belletjes, mailtjes, kaartjes! Ik was erg jarig!!!

Waarschijnlijk vanuit La Paz het volgende verhaal. Komende zondag neem ik na meer dan een maand afscheid van Peru en steek ik de grens over naar Bolivia.

Veel plezier met lezen en ik kijk uit naar jullie reacties!
Hasta Luego amigos!!!