Peru, all sand, sand..o no theres more than sand

We hebben Ecuador gedag gezwaaid en vertrekken 15 januari rond 15.00 uur met wat vertraging vanuit Guayaquil naar Lima. Een reis van zo’n 30 uur alles bij elkaar. Met onze daypacks op onze schoot de gehele reis. Gaan de bananenplantages van Ecuador over in de woestijn en oneindige bergen zand op onze route langs de kust van Peru. Wat kan zitten en niks doen vermoeiend zijn. ’s Nachts slapen we niet heel veel, omdat we ook onze spullen in de gaten willen houden. Dit is mijn langste busreis ooit en hij is slopend. Het eten is simpel, we stoppen steeds in stadjes of meer afgelegen plekken om het eten aan boord te halen. Tegen het einde van de reis rijden we langs de kustlijn vlak naast enorme afgronden. Alles is nog steeds zand wat de klok slaat. De chauffeur rijdt als een malle, geeft zelfs gas in de bochten langs de klif. Net als iedereen in Peru toetert hij zich suf, wanneer er maar iemand in zijn vaarwater dreigt te komen. Maf verkeer hier. Inhalen van beide kanten, geen probleem. Rechts heeft voorrang, wat is dat?
Donderdag 16 januari komen we dan eindelijk rond een uur of 20.00 uur aan in Lima. Hoofdstad van Peru. Als je op de kaart kijkt, schrik je er echt van, wat voor een afstand we hebben afgelegd. We zijn beide kapot. Wanneer we het hostel binnenkomen, worden we gelukkig warm onthaald door een raar kereltje. Die bij bijna elke zin met zijn hoofd rolt (zoals Mario in de game) en Mario roept. Dit bij wijze van grap. Het is happy hour en de Pisco Sour (de typische Peruviaanse cocktail) staat op tafel. We hebben echter nog niet gegeten, dus dat gaat even voor. Het hostel ligt in de wijk Mira Flores een veilige wijk in Lima waar veel toeristen verblijven. We laten ons een goed local restaurantje aanraden en vallen aan op het vlees op de enorme vleesplaat voor 2 personen. Man, man, zoveel vlees echt niet normaal. We krijgen de helft op. Maken nog een korte strandwandeling en duiken in bed.
De volgende ochtend vroeg hebben we 6 uur de taxi naar het busstation, om onze bus naar Nazca te halen. Na 7.30 uur rijden door nog meer bergen zand, komen we aan in Nazca. Ten zuiden van Lima. Het stadje staat als niet heel veilig bekend en dat merken we meteen. Bij het busstation worden we door meerdere mensen omringd, de ene wil ons in zijn taxi, de andere naar haar hotel en de andere weet wel in welk hostel we verblijven en geeft aan dat we kunnen lopen.
De lui van het busbedrijf geven ons geen kaart van de stad, als we erom vragen. Ze lachen veel, samen met al de mensen die wat van ons willen. De kerel die zegt dat ons hostel dichtbij is trekt een A4tje uit zijn map met de naam van ons hostel en geeft aan dat hij voor het hostel werkt. We hebben de naam van ons hostel echter nog niet genoemd. Hoe weet hij dat nu. Van alle hostels in Nazca trekt hij de goede. Het wordt echter nog frappanter. Vervolgens zegt de zelfde kerel dat hij werkt voor de vliegtuigmaatschappij waarmee wij een vlucht over de Nazcalines hebben geboekt. Hoe kiest hij nu juist weer die. We vertrouwen hem niet, omdat hij zo blijft pushen. Eigenlijk vertrouwen we niemand, ook de mensen van de busmaatschappij zijn niet behulpzaam. Ze vinden het wel grappig dat wij als toeristen worden bespeeld en afgezet. We blijven nog even rustig zitten en bedenken wat we willen doen. We weten namelijk niet precies waar ons hostel ligt. Uiteindelijk besluiten we zelf naar het hostel te lopen. Met enkele keer de weg vragen, komen we bij het hostel, genaamd “Brabant hostel”. Je snapt natuurlijk dat we die moesten kiezen. De eigenaresse komt uit Brabant, en is daar op het moment met haar Peruviaanse man. Helaas, kunnen we geen drankje samen doen.
Met het Spaans wat Pieter kent, ik met wat woorden Spaans, wat Engels en handen en voeten komen we overal een heel eind. Ook hier lukt het ons weer om ons verstaanbaar te maken. Het is een fijn hostel en de mensen zijn erg vriendelijk. De hele dag door komen vrienden en familie van de werknemers langs. Het is een grote gezellige bende. Nu ik weer eens internet heb voor het eerst in dagen, zie ik de mail van dit hostel, waar in staat dat we de mensen die zeggen dat ze voor het hostel werken, niet moeten vertrouwen. Helaas te laat gelezen, maar gelukkig hebben we ons niet voor de gek laten houden. Als we zo door het stadje lopen, valt het eigenlijk best mee met de onveiligheid. ’s Avonds vallen we weer midden in een feest. Het is het jaarlijkse feest van de regio Nazca. Ter ere daarvan wordt een modeshow gehouden, met lokale schoonheden in de hoofdrol. Ok de kleding was te minimaal, de vrouwen trokken continue, zonder resultaat aan hen te korte lapjes stof voor hun kruis. Dus toch wat flamoezen te zien. Desondanks liepen er schoonheden tussen, aldus Pieter hihi.
Het was een drukte van jewelste, van jong tot oud. Voor ieder wat vertier.
Na al het feestgedruis, stapte we de volgende dag in een vliegtuigje voor 7 personen om de Nazcalines te bekijken. Met een reispil in mijn mik, hopen op een steady flight. Helaas bleek niets minder waar. Het leek wel een circusact. We vlogen heel schokkerig en de piloot maakte cirkels naar beide kanten, zodat iedereen de lines goed kon zien en fotograferen. Laten we het er op houden, dat ik maar de helft van de lines heb gezien. Gelukkig ging het Pieter beter af. Ff bijkomen en lekker lunchen en struinen door de stad. Het was er aangenaam warm en zonnig. Dan is het alweer tijd voor de bus terug naar Lima. We hadden net als in Banos en Cuenca nog wel wat langer in Nazca willen blijven.
Als we middernacht aankomen in Lima, gaan we meteen met een taxi naar het vliegveld. Onze vlucht naar Cuzco vertrekt namelijk in de vroege ochtend van 19 januari. We vinden een café en ontmoeten een kerel uit Amerika waarmee we midden in de nacht onze eerste Pisco Sour delen. Een goede dat het was. Licht aangeschoten staan we rond 5 uur voor de douane. Voor de meeste dingen moet een eerste keer zijn zullen we maar zeggen. Met wat vertraging vanwege het weer in Cuzco vliegen we in 1.30 uur naar Cuzco. Beter dan weer een busreis van 30 uur. Het hostel is wederom goed gekozen en het heeft een keuken. We kijken uit naar weer eens zelf koken, want onze darmen protesteren vanwege het slechte voedsel van de laatste dagen. Cuzco is een mooie oude stad en ligt op zo’n 3500 meter. Even acclimatiseren qua hoogte dus. We zijn de afgelopen weken zo vaak van hoogte gewisseld. Het voelt fijn in de stad en er is veel te zien. De rest van de zondag liggen we echter op bed, bij te komen van het vele reizen van de laatste dagen. Pas de dag erna kunnen we wat meer genieten van de stad. We hebben een paar dagen eerder de incatrail naar Machu Picchu geboekt.
Vanaf dinsdag 21 jan zullen we 4 dagen hiken door de bergen, om op de laatste dag Machu Picchu. We worden 6 uur opgehaald bij ons hostel en na een busreis van 2 uur zijn we bij het 82 kilometer punt. Het begin van de trail. Na de stempel in ons paspoort, kunnen we vertrekken. De eerste dag is goed te doen. Het is niet heel stijl en we komen door verschillende minidorpjes in de bergen. Tijdens het lopen komen we veel paarden en ezels tegen die zware ladingen dragen. Ook de porters dragen minimaal 25 kg op hun rug en dragen vaak slecht schoeisel. We hiken met 7 personen in totaal en 6 porters.
Het is zonnig en we genieten van het uitzicht. Heel veel last van de hoogte hebben we nog niet. Onze gids laat ons de natuur zien en geeft uitlegt. Hij heeft humor en zo komt het dat we onze tocht vervolgen met knalrode strepen op ons gezicht. Deze kleurstof onttrokken uit een cactus. Nu konden we de strijd aan. Rond 17.00 uur zijn we in het kamp en staan onze tenten al klaar. Het eten staat te pruttelen. Echt knap hoe die mensen met heel weinig middelen zo goed kunnen koken. De maaltijden zijn basic en erg voedingsrijk. Heerlijk dat kamperen, alleen is het ’s nachts wel koud.
De 2e dag is de zwaarste, 5 uur klimmen tot een hoogte van ongeveer 4100 meter en dan nog 2 uur dalen naar het kamp. Gewapend met wandelstokken ga ik de uitdaging aan, Pieter doet het op eigen kracht. Onderweg merken we veel van de hoogte, we zijn enorm kortademig, hebben lichte koppijn en zijn licht in het hoofd. We nemen daarvoor de welbekende cocabladeren. Die je op dezelfde wijze gebruikt als het pruimen van tabak. De symptomen van hoogteziekte worden er inderdaad minder van. Notitie aan mezelf: niet vergeten cocabladeren uit zakken te halen voor ik door douane Nederland ga. Van cocabladeren wordt namelijk cocaïne gemaakt. Hier gebruikt echter iedereen het tegen hoogteziekte. De bladeren dan he. Vannacht regende het veel, maar gelukkig blijft het deze dag voornamelijk droog. Wat een prachtig landschappen. We bezoeken ook al enkele Inca ruïnes. Deze nacht is het enorm koud in het kamp. We zitten dan ook op grote hoogte. We slapen weinig vanwege de kou. De volgende dag hiken we 8 uur. Waarvan we voornamelijk omlaag gaan. Je ziet het landschap veranderen tijdens de daling. Het begint meer op een jungle te lijken nu, dan op hoogvlakte. Deze dag is ook erg pittig. Sommige dalingen zijn echt wel zo’n 20%. Bovendien regent het vandaag bijna de gehele dag en zijn de paden en treden dus erg glad. We moeten onze volledige concentratie erbij houden, want vele paden zijn niet meer dan enkele voeten breed en naast je is een afgrond van ongeveer 300 meter. Al met al dus een spectaculaire en uitdagende hike. Deze dag krijgen we ons laatste diner. We staan met open mond als de kok het voor elkaar heeft gekregen om een taart te bakken, met het materiaal wat er aanwezig is op de berg. Het is ook nog eens een onwijs lekkere taart. We nemen na de maaltijd afscheid van de porters. Zij zullen de 4e dag een andere route gaan.
Weer heeft het ’s nachts geregend en we hebben nog maar weinig droge kleding over, vanwege het vele zweten en de vochtige lucht hier. Gelukkig is de hike naar Machu Picchu nog maar 2 uur. Eerst moeten we 3.30 uur op staan om vervolgens tot 5.30 uur te werken, totdat het checkpoint open gaat, voordat we met hiken kunnen starten. Tijdens de hike, zien we de zonsopkomst, een bijzonder mooie zo op hoogte tussen de bergen.
Na een uur komen we aan bij de Sun gate. Hier heb je de eerste view over Machu Picchu. Helaas is het zo bewolkt dat er nog niets te zien is. We lopen snel door naar Machu Picchu, wederom in wolken gesluierd. We besluiten eerst wat te drinken en daarna de ruïne weer in te gaan. Het is pas 7 uur. Wanneer we de ruïne weer in gaan en onze gids ons uitleg geeft, breekt het open. Eindelijk zien we Machu Picchu in volle glorie. Echt geweldig mooi. Rond 10.00 uur is er geen wolkje meer aan de hemel en brandt de zon op onze huid. We gaan naar de tour zelf op onderzoek en maken mooie plaatjes. Ook nog wat kiekjes met de lama’s, die kunnen we niet overslaan. Rond de middag gaan we met de bus naar het dorp, waar we na een gezamenlijke lunch met de groep, afscheid nemen van de gids. We kleden ons om in een hotel waar wat groepsgenoten verblijven en gaan naar de hot springs. Naast het zien van Machu Picchu een wel verdiende beloning voor het lopen van de incatrail. Ahhh!!! Na een snel diner, stappen we weer in de train richting Cuzco. Het laatste stuk weer in een bus die ons rond 1 uur ’s nachts in Cuzco dropt. Moe maar voldaan van de trail vallen we in slaap.

25 januari. We kunnen helaas niet echt uitslapen en worden al vroeg wakker tussen de natte stinkende kleding die overal in de kamer hangt. Pieter gaat vandaag weer terug naar Nederland.
Heel cliché is de tijd gevlogen en moeten we nu al weer afscheid nemen, snik! Rond 12.00 uur is het dan toch echt zover. Wat traantjes weg gepinkt, begeeft Pieter zich dan toch echt op weg naar Nederland. Pfft wel even wennen, dat vraagt om een luxe lunch op een pittoresk balkonnetje op de hoek van het centrale plein in Cuzco. Gevolgd door een dagje souvenirs shoppen met een reisgenootje van de incatrail, met als afsluiting Alpaca als diner.

Een nieuw hoofdstuk van mijn avontuur breekt aan. Nog even een dagje chillen en eindelijk tijd om te schrijven. Vanaf morgen zal ik me twee weken lang in de Spaanse taal onderdompelen met 40 uur per week les en verblijf ik bij een hostfamilie. Continu Spaans wat de klok slaat. Ik ben erg benieuwd en kijk er naar uit.

Hasta la vista